'' † Ο ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ 25.03 ''

Ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου και η ιστορία του μπακαλιάρου την 25η Μαρτίου.

Ημέρα εορτασμού της επανάστασης του 1821 αλλά και ημέρα του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου.

Οι λόγοι που «επέβαλλαν» τον κοινό εορτασμό τους είναι διάφοροι. Και βέβαια διαφορετικά είναι και τα έθιμα της ημέρας στη λαογραφική μας παράδοση. 
Η θεομητορική Εορτή του Ευαγγελισμού που περιλαμβάνεται στο δωδεκάορτο είναι η μόνη από τις πέντε μεγάλες θεομητορικές εορτές που βασίζεται στην Καινή Διαθήκη. Οι υπόλοιπες βασίζονται στην απόκρυφη γραμματεία. Πότε άρχισε να εορτάζεται ο Ευαγγελισμός δεν γνωρίζουμε. Εμφανίζεται η εορτή στη Συρία, την Μ. Ασία και την Κωνσταντινούπολη πριν το 431. Το 560 ο Ιουστιανιανός ο Α' πρόβαλε την 25η Μαρτίου ως την κατάλληλη ημέρα για τον εορτασμό του Ευαγγελισμού.
Υπήρχαν οι έξης βασικοί λόγοι για την καθιέρωση της 25 Μαρτίου ως ημέρας εορτασμού του Ευαγγελισμού.
Η ήμερα της συλλήψεως του Ιωάννη του Προδρόμου (24 Σεπτεμβρίου) συνέπιπτε με τη φθινοπωρινή ισημερία, δεδομένου ότι την ήμερα αύτη, που οι Εβραίοι εόρταζαν την εορτή του Εξιλασμού, δέχθηκε ο Ζαχαρίας από τον αρχάγγελο Γαβριήλ το μήνυμα ότι θα αποκτήσει γιό.
Επομένως, εφόσον κατά το Λκ. 1, 26 ο Ευαγγελισμός έγινε έξι μήνες αργότερα, η ημερομηνία αύτη συνέπιπτε με την εαρινή ισημερία, δηλαδή στις 25 Μαρτίου, και η Γέννηση του Χριστού καθορίστηκε εννέα μήνες μετά, δηλαδή στις 25 Δεκεμβρίου, στο χειμερινό ηλιοστάσιο.
Επί πλέον είχε επικρατήσει η άποψη ότι ο θάνατος του Χριστού συνέβη στις 25 Μαρτίου και επειδή ο Κύριος, ως τέλειος κατά πάντα άνθρωπος, «έσχεν επίγειον βίον καθοριζόμενον από ακριβή αριθμόν ετών», έπρεπε να είχε συλληφθεί την ήμερα του σταυρικού θανάτου του. Τέλος η 25 Μαρτίου πίστευαν ότι ήταν η πρώτη ήμερα του κόσμου και ως εκ τούτου θα έπρεπε να είναι και η ήμερα της Γεννήσεώς του.
Η χαρμόσυνη εορτή εορτάζεται μέσα στη Μ. Τεσσαρακοστή, περίοδο πένθους, κατά την οποία απαγορεύεται η τέλεση εορτών και πανηγύρεων. Με τον 52ο κανόνα της Πενθέκτης Οικ. Συνόδου επιτράπηκε ως εξαίρεση η εορτή του Ευαγγελισμού κατά την οποία τελείται η θεία λειτουργία του Αγ. Ιωάννου του Χρυσοστόμου και όχι η λειτουργία των προηγιασμένων. Κατά την εορτή τρώνε ψάρι και στην περίπτωση ακόμη που ο Ευαγγελισμός πέσει μέσα στην Μ.Εβδομάδα (5ος Κανών Νικηφόρου του Ομολογητή).
Στην Κωνσταντινούπολη, κατά το έθιμο, την ήμερα του Ευαγγελισμού ο αυτοκράτορας με πομπή από την Αγία Σοφία πήγαινε στην εκκλησία του Αγίου Κωνσταντίνου εν τω Φόρω και από εκεί κατέληγε στο ναό της Θεοτόκου των Χαλκοπρατείων, όπου γινόταν μεγαλοπρεπής εορτασμός.
Στην ελληνική λαογραφική παράδοση τα έθιμα που σχετίζονται με την εορτή του Ευαγγελισμού βασίζονται στην αντίληψη ότι με την εορτή αύτη αρχίζει η άνοιξη και επιστρέφουν τα χελιδόνια. Γι' αυτό τα παιδιά βγάζουν από το χέρι τους τον «Μάρτη» και τον αφήνουν στα δέντρα να τον πάρουν τα χελιδόνια.
Σε πολλά μέρη υποδέχονται την 25η Μαρτίου με τραγούδια και με κωδωνισμούς επιδιώκουν να εκδιώξουν τα ερπετά, οι νοικοκυρές δεν κάνουν δουλειές στο σπίτι ή ζυμώνουν μικρές πίτες και βάζουν σε μια απ' αυτές ένα νόμισμα, για να το βρει ο τυχερός, όπως στην Πρωτοχρονιά. Οι μελισσοτρόφοι πρωτοβγάζουν τις κυψέλες στο ύπαιθρο, οι κτηνοτρόφοι μετακινούν τα κοπάδια τους από τα χειμαδιά στα ορεινά μέρη, οι Σαρακατσάνοι «αρματώνουν» τα κοπάδια τους με τα κυπροκούδουνα κ.ά.»
Ως έθιμο για τον εορτασμό της 25ης Μαρτίου καθιερώθηκε και ο μπακαλιάρος με σκορδαλιά. Κατά τη διάρκεια της Σαρακοστής, η Εκκλησία επέτρεπε στους πιστούς να φάνε ψάρι μόνο δύο φορές, του Ευαγγελισμού και την Κυριακή των Βαΐων.
Η ιστορία του μπακαλιάρου ξεκινάει με την εποχή των Βίκινγκς, όπου πρωτοεμφανίστηκε σαν εμπορικό προϊόν περί το 800 μ.Χ. Μάλιστα, λέγεται ότι κυνηγώντας βακαλάους, οι Βίκινγκς ανακάλυψαν κατά λάθος το «νέο κόσμο».
Πρώτοι τον πάστωσαν οι Βάσκοι, που ξεκίνησαν το εμπόριο του μπακαλιάρου από το Μεσαίωνα και τον ονόμασαν «ψάρι του βουνού», ενώ στη χώρα μας, ήρθε τον 15ο αιώνα και στο ελληνικό τραπέζι μπήκε κατά τη διάρκεια της σαρακοστιανής νηστείας.
Με εξαίρεση τα νησιά, όπου υπήρχε πάντα φρέσκο ψάρι, στην υπόλοιπη Ελλάδα ο παστός μπακαλιάρος ήταν η φθηνή και εύκολη λύση.
Ιστορικά, εκείνοι που έστελναν στην Ελλάδα μεγάλες ποσότητες μπακαλιάρου ήταν οι Άγγλοι, οι οποίοι τον αντάλλασσαν με σταφίδες.

Πηγή: Ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου και η ιστορία του μπακαλιάρου την 25η Μαρτίου | iefimerida.gr http://www.iefimerida.gr/news/198054/o-eyaggelismos-tis-theotokoy-kai-i-istoria-toy-mpakaliaroy-tin-25i-martioy#ixzz3VODaArnU

'' † Δ' Κυριακὴ τῶν Νηστειῶν Ἰωάννου Κλίμακος 22.03.2015''

Ὅποιος γεύθηκε τά ἄνω, μέ εὐκολία καταφρονεῖ τά κάτω

  «Ὁ γευσάμενος τῶν ἄνω, εὐχερῶς τῶν κάτω καταφρονεῖ· ὁ δέ ἐκείνων ἄγευστος ἐπί κτήμασιν ἀγάλλεται».(Ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κλίμακος, Λόγος ΙΣΤ’ Περί φιλαργυρίας ἐν ᾧ καί περί ἀκτημοσύνης)

        «Ἐκείνος πού γεύθηκε τά ἄνω (δηλ. τά οὐράνια, θεϊκά ἀγαθά) μέ εὐκολία καταφρονεῖ τά κάτω (δηλ, τά ἐπίγεια)· ἐκεῖνος, ὅμως, πού δέν τά γεύθηκε ἐκεῖνα (δηλ. τά οὐράνια, θεϊκά ἀγαθά), χαίρεται μέ τά διάφορα κτήματά του» .(Ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κλίμακος, Λόγος ΙΣΤ’ Γιά τήν φιλαργυρία  καί γιά τήν ἀκτημοσύνη).

     Τήν σημερινή ἡμέρα , ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ὅπως εἶναι γνωστό, ἡ ἐκκλησία μας, μᾶς προβάλλει μιά μεγάλη ἀσκητική μορφή, τόν ἅγιο Ἰωάννη τῆς Κλίμακος. Τό ἀπόφθεγμα, πού μόλις τώρα ἀναφέραμε, εἶναι δικό του. Μέ τίς πρεσβεῖες τοῦ πανσόφου Σιναϊτου Πατρός, ἄς ἀποπειραθοῦμε νά τό ἀναλύσουμε καί νά ἐμβαθύνουμε κάπως σ’ αὐτό, ἀντλώντας πολύτιμα διδάγματα γιά τή ζωή μας. Ἄς εἴναι αὐτή ἡ προσπάθεια μία ἐλάχιστη τιμή στόν μεγάλο Ἅγιο καί μιά ἀφορμή γιά ἐκζήτηση τῶν πρεσβειῶν του, ὥστε ὄχι μόνο νά ἀκοῦμε, ἀλλά καί νά ἐφαρμόζουμε τίς σωτήριες ἐντολές τοῦ Θεοῦ. Αὐτές τίς ἐντολές,, πού μέ τόση ἐνάργεια καί βαθύτητα, μᾶς ἀνέλυσε (ὁ ἅγιος Ἰωάννης) στό περισπούδαστο βιβλίο του «Ἡ Κλῖμαξ».Τό ὀνόμασε ἔτσι, διότι κλιμακωτά, μᾶς ἀνεβάζει στήν κορυφή τῶν ἀρετῶν τήν ἀγάπη ἀναλύοντας σέ τριάντα Λόγους τίς διάφορες ἀρετές καί τά ἀντίστοιχα πάθη, ἀρχίζοντας ἀπό τήν ἀποταγή, δηλ. τήν ἀπάρνηση τοῦ κόσμου, συνεχίζοντας μέ τήν ὑπακοή τήν μετάνοια, τήν πραότητα κ.ο.κ.καί τελειώνοντας μέ τήν ἀγάπη καί τόν Λόγο πρός τόν Ποιμένα. Τό βιβλίο αὐτό εἶναι οὐσιαστικά μιά ἐκτενέστατη ἐπιστολή πρός τόν ἡγούμενο τῆς Ραϊθοῦ Ἀββᾶ Ἰωάννη.          «Ἐκείνος πού γεύθηκε τά ἄνω (δηλ. τά οὐράνια, θεϊκά ἀγαθά) μέ εὐκολία καταφρονεῖ τά κάτω (δηλ, τά ἐπίγεια)· ἐκεῖνος, ὅμως, πού δέν τά γεύθηκε ἐκεῖνα, (δηλ. τά οὐράνια, θεϊκά ἀγαθά) χαίρεται μέ τά διάφορα κτήματά του».

Μᾶς διδάσκει ὁ κατανυκτικώτατος ἀσκητικός Πατήρ: «Ἐκείνος πού γεύθηκε τά ἄνω (δηλ. τά οὐράνια, θεϊκά ἀγαθά) μέ εὐκολία καταφρονεῖ τά κάτω (δηλ, τά ἐπίγεια)». Ἐκεῖνος ὁ ἄνθρωπος πού γεύθηκε τά οὐράνια ἀγαθά, γεύθηκε τήν ἄπειρη γλυκύτητά τους, αὐτός μέ εὐκολία καταφρονεῖ , περιφρονεῖ τά γηϊνα.

Εἶναι τόση ἡ ἀγαλλίαση, ἡ εὐχαρίστηση, ἡ χαρά τοῦ πνευματικοῦ ἀνθρώπου, πού μαζί μέ τόν μέγα Ἀπόστολο Παῦλο θεωρεῖ ὅλα τά γήϊνα «σκύβαλα». Τά βλέπει σάν τίποτα, σάν κάτι χωρίς ἀξία, ὅπως καί πράγματικά ἔτσι εἶναι. Δέν χωράει κἄν σύγκριση ἀνάμεσα στά ἄνω καί στά κάτω, στά οὐράνια καί στά ἐπίγεια. Εἶναι τέτοιο τό γέμισμα τῆς ψυχῆς, τόση ἡ πλημμύρα τῆς χάριτος πού οἱ ἅγιοι παρακαλοῦσαν: «Θεέ μου συγκράτησε τά κύματα τῆς χάριτός Σου. Δέν ἀντέχω ἄλλη χαρά. Μοῦ φαίνεται ὅτι θά λιώσω ἀπό τήν πολλή χαρά. Δέν ἀντέχω ἄλλο!».Ζεῖ σέ ἄλλο κόσμο αὐτός ὁ ἄνθρωπος, ἀγγελικό, οὐράνιο. Περπατεῖ στή γῆ, ἀλλά δέν περπατεῖ· πετάει, κάνει οὐράνιες πνευματικές πτήσεις καί κολυμβᾶ γεμᾶτος εὐφροσύνη μέσα στόν ὠκεανό τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ. Γι’ αὐτόν τόν ἄνθρωπο δέν ὑπάρχει τίποτε ἄλλο πολυτιμώτερο ἀπ’ αὐτή τή θεϊκή χάρη καί χαρά. Δέν ἑλκύεται ἀπό τίποτε ἡ καρδιά του παρά μόνο ἀπό τόν Θεό. Ἡ ἐπίγεια τόσο ἐφήμερη δόξα, τά χρήματα, τά κτήματα, ὁ χρυσός καί ὁ ἄργυρος, τά πολύτιμα αὐτά σκουπίδια, ἡ καρριέρα, ἡ δύναμη, ἡ ἐξουσία, ἡ κοσμική ἐπιρροή καί ἐπιφάνεια, ἡ σωματική καλοπέραση καί οἱ κατώτερες ἡδονές εἶναι γι’ αὐτόν σάν νά μήν ὑπάρχουν. Καμμιά σκέψη, καμμιά ἐπιθυμία, κανένα ἐνδιαφέρον γι’ αὐτά. Τά πετάει, τά προσπερνάει, τά ἀφήνει πίσω του καί τελείως ἐλεύθερος καί ἀνάλαφρος πορεύεται πίσω ἀπό τόν γλυκύτατο Κύριο Ἰησοῦ. Αἰτία, ἀφορμή ἄν θέλετε γι’ αὐτή του τήν στάση ζωῆς εἶναι ἀκριβῶς ἐκείνη ἡ γλυκύτατη γεύση τῶν ἄνω. Δέν ἀρκέστηκε στήν περιγραφή τῶν ἄλλων, ἀλλά θά λέγαμε, γεύθηκε ἀπό μόνος του, ἀπέκτησε ἐμπειρία τῶν οὐρανίων ἀγαθῶν, τῶν γλυκυτέρων «ὑπέρ μέλι καί κηρίον». Ἔκανε ὅλες τίς ἀπαιτούμενες ἐνέργειες, πλησίασε στό θρόνο τῆς χάριτος καί  ἔλαβε ὅ,τι ζητοῦσε. Κατ’ ἀρχήν πίστεψε μέ ὅλη τή δύναμη τῆς ψυχῆς του στόν Κύριο. Ἔδειξε ἐμπιστοσύνη στά θεῖα Του λόγια, στίς ὑποσχέσεις Του καί τήρησε τίς ἐντολές Του. Διότι μόνο ἔτσι μπορεῖ κανείς νά πλησιάσει στόν Κύριο, νά Τόν ἀγαπήσει καί νά λάβει τήν ἐκπλήρωση τῶν αἰτημάτων του. Μόνο μέ τήν εἰλικρινῆ μετάνοια καί τήν ἀποφασιστική διόρθωση τῆς ζωῆς μας εὐαρεστοῦμε στόν Κύριο καί μετέχουμε στήν μακαρία ζωή Του. Διότι πραγματικά αὐτό γίνεται. Ὁ πανάγαθος Κύριος μᾶς κάνει συμμέτοχους στήν μακαριότητά Του, ἀρκεῖ νά ἀγωνιστοῦμε κατά τοῦ κακοῦ καί νά οἰκειωθοῦμε τό καλό. Τό λέει καθαρά στήν Ἀποκάλυψη «Τῷ νικῶντι δώσω καθῖσαι μετ’ ἐμοῦ ἐν τῷ θρόνῳ μου».Δηλ. σ’ αὐτόν πού θά νικήσει στόν ἀγῶνα κατά τοῦ κακοῦ θά τοῦ δώσω νά καθίσω μαζί μου στόν θρόνο μου, δηλ. θά τόν κάνω μέτοχο τῆς μακαριότητός μου καί τῆς δόξας μου». Καί τότε ποιά οὐράνια χαρά καί ἀγαλλίαση! Ἀλλά ὄχι μόνο τότε…Καί τώρα! Ἀπό τώρα! Προγεύεται ἀπό αὐτή τήν πρόσκαιρη ζωή ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ τά μελλοντικά ἀγαθά. Καί εἶναι τόσο συγκλονιστική, τόσο καταλυτική, τόσο συντριπτική αὐτή ἡ πρόγευση μέ τήν εἰρήνη τήν χαρά τήν γλυκύτητα πού φέρνει στήν ψυχή τοῦ ἀνθρώπου ὥστε ὁ ἄνθρωπος μέ πάρα πολύ μεγάλη εὐχέρεια καταφρονεῖ ὃλα αὐτά τά τάχατες «εὐχάριστα» καί ἡδονικά τοῦ κόσμου τούτου καί τῆς γῆς. Συμπερασματικά θά λέγαμε ὅτι ἀξίζει νά πειραματιστοῦμε, νά δοκιμάσουμε, νά προσπαθήσουμε κι ἐμεῖς νά ἀποκτήσουμε ἐμπειρία τῶν ἄνω. Θέλουμε νά ἐλευθερωθοῦμε ἀληθινά, ζητᾶμε αὐτή τήν γεύση τῆς ἀληθινῆς ἐλευθερίας, ζητᾶμε τήν ἀνεξαρτησία ἀπό τά γήϊνα, τά χαμηλά τά πρόσκαιρα, τά ψεύτικά, τά χρυσόχαρτα καί τίς ψευτοαπολαύσεις τοῦ κόσμου. Ὅμως πάλι ἡ καρδιά μας μᾶς προδίδει, ὁ παλαιός ἄνθρωπος εἶναι ζωντανός, ὁ κόσμος μᾶς ἐπηρρεάζει, ἡ ἁμαρτία μᾶς θαμπώνει, ἡ σάρκα μᾶς βαραίνει. Τί θά κάνουμε; Πῶς θά ἐλευθερωθοῦμε; Ποῦ θά βροῦμε τή δύναμη νά ἀποτινάξουμε αὐτό τό βαρύ ζυγό;  Ἕνας εἶναι ὁ δρόμος καί ὁ τρόπος. Νά ζήσουμε κάτι ἀσύγκριτα ἀνώτερο, νά γευτοῦμε κάτι ἀσύγκριτα γλυκύτερο. Νά μποῦμε στήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ ἀπό τώρα καί νά καθήσουμε στό οὐράνιο τραπέζι. Νά τρυφήσουμε, νά γλεντήσουμε, νά ξεφαντώσουμε πνευματικά. Ὁ ἴδιος ὁ Κύριος μᾶς παρακινεῖ: «Κατατρύφησον τοῦ Κυρίου καί δώσει σοι τά αἰτήματα τῆς καρδίας σου». «Κατατρύφησον» δηλ. ἁπόλαυσε στό μέγιστο βαθμό , μέχρι ἐκεῖ πού δέν παίρνει ἄλλο τόν Κύριό σου καί θά σοῦ ἱκανοποιήσει τά αἰτήματα τῆς καρδιᾶς σου· θά σοῦ γεμίσει τήν ψυχή σου, θά σοῦ ἐκπληρώσει κάθε βαθύτερη ἐπιθυμία σου, κάθε ἐνδόμυχο πόθο σου. Μόνο ἔνα σοῦ ζητάει: Νά κάνεις ὅ,τι πρέπει γιά νά μπορέσεις νά Τόν ἀπολαύσεις. Δέν μᾶς καλεῖ σέ στέρηση, σέ βασανιστήρια, σέ δουλεία, σέ ἀπώλεια ,σέ ζωή στερημένη καί μίζερη, ἀλλά σέ χαρά, σέ γλέντι, σέ ἀπόλαυση, σέ γεύση ἀληθινῆς ποιότητας ζωῆς. Μᾶς ὑπόσχεται ὅτι θά μᾶς χαρίσει τά πάντα καί σάν ἀνταπόδοση δέν μᾶς ζητάει τίποτε ἄλλο παρά τό νά καθίσουμε στό τραπέζι Του, νά μποῦμε δηλ. ἐνεργά καί οὐσιαστικά διά τῆς ἀληθινῆς μετανοίας στή ζωή τῆς ἐκκλησίας καί νά γλυκαθοῦμε ἀπό τά οὐράνια ἀγαθά πού ἔχει ἑτοιμάσει ὁ Θεός γι’ αὐτούς πού Τόν ἀγαπᾶνε.

Ἄν δέν τό κάνουμε, ἄν δέν γευθοῦμε τά ἄνω, θά μείνουμε σέ μιά χαμοζωή μέ μιά  «νομιζόμενη» χαρά, πού δέν εἶναι αὐτό πού ζητᾶμε.Τότε δυστυχῶς θά ἐκπληρώνεται σέ μᾶς τό δεύτερο σκέλος τοῦ ἀποφθέγματος: «ἐκεῖνος  πού δέν  γεύθηκε ἐκεῖνα (δηλ. τά οὐράνια, θεϊκά ἀγαθά) χαίρεται μέ τά διάφορα κτήματά του».

Τό βλέπουμε τόσο ἔντονα στή σημερινή κοινωνική πραγματικότητα. Ὁ ἄνθρωπος ἔχει παραφρονήσει. Ἄγευστος τελείως ἀπό τά πνευματικά ἀγαθά καί τήν οὐράνια γλυκύτητά τους πού δέν συγκρίνεται μέ τίποτε, χαίρεται ἤ μᾶλλον νομίζει ὅτι χαίρεται μέ τά διάφορα ἀποκτήματά του. Μέ τά χρήματα, τήν δόξα καί τίς κατώτερες ἡδονές.Πιστεύει ὅτι αὐτά θά τοῦ χαρίσουν τήν πολυπόθητη εὐτυχία. Γι’ αὐτό καί ἔχει δοθεῖ σ’ ἕνα ξέφρενο κυνηγητό αὐτῶν καί μόνο αὐτῶν. Γι’ αὐτό καί ἀγάλλεται ὅταν ἀποκτήσει κάτι ἀπ’ αὐτά. Καί εἶναι ἱκανοποιημένος, ἀφοῦ δέν πιστεύει ὅτι ὑπάρχει κάτι ἀνώτερο, κάτι καλλίτερο γιά νά γεμίσει τό ὑπαρξιακό του κενό καί νά διασκεδάσει τήν πλήξη του. Καί περνάει ἡ ζωή μέσα στό λάθος…χωρίς ἀληθινή χαρά, χωρίς αὐτό τό πολυπόθητο γέμισμα… καί ὁ ἄνθρωπος …ἕνα κενό! Διότι ἡ ψυχή ἔχει ἄπειρο βάθος καί δέν γεμίζει παρά μόνο μέ τόν ἄπειρο Θεό. Τά σκύβαλα αὐτά τοῦ κόσμου, εἶναι ἀδύνατο νά γεμίσουν τήν ψυχή. Ὅμως, δυστυχῶς, ὁ ταλαίπωρος ὁ ἄνθρωπος, μέσα στήν ἀπέλπισία του στρέφεται πρός αὐτά. Προσπαθεῖ σάν τόν ἄσωτο τῆς παραβολῆς νά γεμίσει τήν ψυχή μέ τά ξυλοκέρατα τῶν διαφόρων κτήσεών του μάταια βεβαίως. Δέν διανοεῖται κἄν, τήν ὕπαρξη αὐτοῦ τοῦ Ἄλλου, τοῦ τελείου Θεοῦ καί τῆς ἀπείρου μακαριότητός Του στήν ὁποία μᾶς καλεῖ νά συμμετάσχουμε. Χαίρεται καί ἀγάλλεται μέ αὐτά τά πρόσκαιρα καί ἀνάξια τοῦ βαθύτερου εἶναι του, ὅπως κι ἕνας ἀετός μέσα στό ἄνετο κλουβί του. Τί κι ἄν τό κλουβί εἶναι χρυσό; Αὐτός δέν μπορεῖ νά πετάξει. Ἀγνοεῖ τά αἰθέρια ὕψη γιά τά ὁποῖα πλάστηκε. Δέν χαίρεται τήν ἀπεραντοσύνη τοῦ οὐρανοῦ, τήν ἀληθινή ἐλευθερία. Μένει κολλημένος στή γῆ, ἐνῶ εἶναι πλασμένος γιά τόν οὐρανό. Ἔτσι καί ὁ ταλαίπωρος ἄνθρωπος. Ἐνῷ εἶναι πλασμένος γιά τό Θεό καί τήν θέωση, τήν μετοχή στή θεία ζωή καί μακαριότητα, μένει λόγῳ τῆς ἀπιστίας του ἄγευστος ὅλων αὐτῶν τῶν καλῶν καί χαίρεται μέ τά χρυσᾶ δεσμά του καί τήν τεχνολογικά τέλεια καί μέ ὅλες τίς ἀνέσεις …φυλακή του. Ἀγάλλεται μέ τίς κτήσεις του καί μένει ἀνεκπλήρωτος ὁ προορισμός του. Κλείνει τά μάτια του σάν τήν στρουθοκάμηλο καί λέει:  «ἀφοῦ δέν βλέπω τίποτα δέν ὑπάρχει τίποτα…φάγωμεν καί πίωμεν, αὔριον γάρ ἀποθνήσκωμεν»

Χαίρεται μέ τίς κτήσεις καί τά χρήματα διότι πιστεύει ὅτι αὐτά θά τοῦ χαρίσουν περισσότερες ἡδονές καί ἄρα μεγαλύτερη ἀπόλαυση! Πόσο ὅμως αὐταπατᾶται! Ἡ ψυχή του μένει πάντα τό ἴδιο ἄδεια καί πεινασμένη γιά τή θεία χάρη, τή θεϊκή χαρά.

Ἀξίζει ἐδῶ νομίζω νά σταθοῦμε καί νά κάνουμε μιά αὐτοκριτική. Ἄραγε πῶς εἴμαστε τοποθετημένοι ἀπέναντι στίς διάφορες κτήσεις μας; Χαιρόμαστε γι’ αὐτές; Μᾶς ἑλκύουν; Μᾶς γεμίζουν αὐτοπεποίθηση καί ἀγαλλίαση; τίς θεωροῦμε σάν τήν παρηγοριά τῆς ζωῆς μας; εἴμαστε δεμένοι μ’ αὐτές; ἄν σέ μιά στιγμή τά χάσουμε ὅλα ὅπως ὁ Ἰώβ θά λυπηθοῦμε;Ἄν ναί τότε κάτι δέν πάει καλά στή ζωή μας, καθόλου καλά μάλιστα. Σημαίνει ὅτι εἴμαστε ἄγευστοι τῶν ἄνω, τῶν οὐρανίων παρηγοριῶν καί ἀπολαύσεων· σημαίνει ὅτι ἀγνοοῦμε τόν προορισμό μας πού εἶναι ἡ ὁμοίωση μέ τόν ἀνενδεῆ Θεό. Ἡ ἀπεξάρτησή μας ἀπό κάθε τί τό ὑλικό – «ὡς ἔχοντες καί μή κατέχοντες» ὅπως λέει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος- καί ἡ ἀπόκτηση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἡ ἕνωσή μας μέ τήν Ἁγία Τριάδα δέν ἔχει πραγματοποιηθεῖ. Ἀντίθετα μάλιστα ἔγινε μέσα μας μιά ὀλέθρια ὑποκατάσταση καί ψευτοαναπλήρωση τῆς βαθύτερης καί οὐσιαστικότερης ἀνάγκης τῆς ψυχῆς μας. Στή θέση τῶν ἄνω βάλαμε τά κάτω, στή θέση τῶν οὐρανίων ἀπολαύσεων βάλαμε τίς γήινες πού παρέχουν οἱ διάφορες κτήσεις. Στή θέση τοῦ Θεοῦ βάλαμε τόν μαμωνᾶ. Ἀλλά μᾶς λέγει ὁ Κύριος:  «Οὐ δύνασθε Θεῷ δουλεύειν καί μαμωνᾷ».Αὐτός ὁ διχασμός, ἡ διπλῆ ζωή δέν μπορεῖ νά συνεχιστεῖ στήν αἰωνιότητα. Δέν μπορεῖς νά περπατᾶς σέ δύο δρόμους ταυτόχρονα· θά σχιστεῖς στή μέση. Διά τοῦτο  «ὄπισθεν ὁλοταχῶς» ἤ μᾶλλον  «πρός τά ἄνω ὁλοταχῶς». Ἄς ριχτοῦμε μέ ὅλες μας τίς δυνάμεις γιά νά ἐπιτύχουμε αὐτήν τήν γεύση τῶν ἄνω, ἄς γλυκαθοῦμε ἀπό τόν Κύριο, ἄς  «κατατρυφήσουμε τοῦ Κυρίου». Τότε μέ μεγάλη εὐκολία θά ἀπελευθερωθοῦμε ἀπ’ ὅλα τά γήϊνα καί θά πετάξουμε σάν ἄγγελοι πρός τήν ἀληθινή μακαριότητα καί ἀγαλλίαση.

Ἄν ἤδη μπήκαμε στόν ἀγῶνα εἴμαστε μακάριοι.Ἄν ὄχι ἀξίζει νά δοκιμάσουμε. Μοῦ ἔλεγε πρίν λίγες ἡμέρες γεμᾶτος ἀγαλλίαση ἕνας νέος ἄνδρας, πού μόλις βρῆκε τό δρόμο, μέσα ἀπό τήν εἰλικρινῆ μετάνοια: «Διαβάζω τά βιβλία τοῦ π. Παϊσιου καί λέω· μά ὑπῆρχαν αὐτά τά πράγματα κι ἐγώ τόσα χρόνια τά ἀγνοοῦσα!». Καί βέβαια ὑπῆρχαν καί ὑπάρχουν καί θά ὑπάρχουν στήν αἰωνιότητα· διότι ὁ Θεός καί ἡ ἀγαλλίαση πού χαρίζει ἀπ’ αὐτή τή ζωή θά ὑπάρχει πάντα.

Ἀλλοίμονο ἀδελφοί μου ἄν δέν τήν γευθοῦμε.

Ὁ Θεός διά πρεσβειῶν τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου καί τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τῆς Κλίμακος βλέποντας τόν εἰλικρινή πνευματικό μας ἀγῶνα, νά μᾶς χαρίσει τήν γεύση τῶν ἐπηγγελμένων οὐρανίων ἀγαθῶν ὥστε μέ εὐχέρεια νά καταπατήσουμε τά χαμαίζηλα πάθη καί τίς κατώτερες ἡδονές καί νά ἀξιωθοῦμε τῆς οὐρανίου μακαριότητος.

                                  ΤΕΛΟΣ ΚΑΙ Τῼ ΘΕῼ ΔΟΞΑ

του Ἀρχιμ. Σάββα Αγιορείτη

''† Δ΄ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΙ '' ΚΑΙ ΜΕ ΑΠΛΗ ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ''

Δ΄ Στάση Τείχος ει των παρθένων, Θεοτόκε Παρθένε, και πάντων των εις σε προστρεχόντων. Ο γαρ του ουρανού και της γης, κατεσκεύασέ σε ποιητής ’Αχραντε, οικήσας εν τη μήτρα σου, και πάντας σοι προσφωνείν διδάξας.

Είσαι το τείχος των παρθένων,Παρθένε Θεοτόκε καθώς και όλων εκείνων που προστρέχουν σε σένα.Είσαι το τείχος που το κατεσκεύασε ο κτίστης του ουρανού και της γης, ο Kύριος, που κατοίκησε στη μήτρα σου κι όλους μας δίδαξε να σου απευθύνουμε αυτά τα λόγια. Χαίρε, η στήλη της παρθενίας. Χαίρε, η πύλη της σωτηρίας.Χαίρε Μαρία που είσαι η φωτεινή και ακλόνητη στήλη της παρθενίας και συγχρόνως η θύρα, από την οποία πέρασε σε εμάς ο Σωτήρας κι εμείς περνούμε στη σωτηρία Χαίρε, αρχηγέ νοητής αναπλάσεως. Χαίρε, χορηγέ θεϊκής αγαθότητος. Χαίρε Παναγία που είσαι το πρώτο πλάσμα του αναδημιουργημένου από τον Χριστό πλάσμα .Χαίρε επίσης που μας χορηγείς τους θησαυρούς της θείας αγαθότητος.

Χαίρε, συ γαρ ανεγέννησας τους συλληφθέντας αισχρώς. Χαίρε, συ γαρ ενουθέτησας τους συληθέντας τον νουν.Χαίρε Συ που αναγεννησες τους βαρυμένους από το προπατορικό αμάρτημα και καθάρισες εκείνους που είχαν μολυσμένο το νου από τις εμπνεύσεις του διαβόλου

Χαίρε, η τον φθορέα των φρενών καταργούσα. Χαίρε, η τον σπορέα της αγνοίας τεκούσα. Χαίρε γιατί έβαλες τέλος στη δύναμη του διαβόλου, που φθείρει τη σκέψη μας.Χαίρε που γέννησες Eκείνον που μας χάρισε την αγνότητα.

Χαίρε, παστάς ασπόρου νυμφεύσεως. Χαίρε, πιστούς Κυρίω αρμόζουσα. Χαίρε που είσαι ο τόπος όπου αγνά ο Kύριος νυμφεύθηκε την ανθρωπότητα και με σένα στεκόμαστε στο πλευρό Tου ως νύμφη Tου. Χαίρε, καλή κουροτρόφε παρθένων. Χαίρε ψυχών νυμφοστόλε αγίων. Χαίρε, Νύμφη ανύμφευτε. Χαίρε Κόρη που είσαι το παράδειγμά που στηρίζει και παιδαγωγεί τις παρθένους.Χαίρε που είσαι η νυμφική στολή των αγίων ψυχών,που σε μιμούνται.

—————————–

Ύμνος άπας ηττάται, συνεκτείνεσθαι σπεύδων, τω πλήθει των πολλών οικτοιρμών σου, ισαρίθμους γαρ τη ψάμμω ωδάς, αν προσφέρωμέν σοι Βασιλεύ άγιε, ουδέν τελούμεν άξιον, ων δέδωκας ημίν, τοις σοι βοώσιν. Αλληλούια. Kάθε ύμνος μας μένει πίσω λαχανιασμένος, προσπαθώντας να απλωθεί τρέχοντας ανάλογα με το πλήθος των πολλών οικτιρμών του Xριστού.Aκόμα κι αν οι ωδές που θα του προσφέρουμε είναι ίσες με την άμμο της θαλάσσης, τίποτε άξιο δεν κάνουμε απέναντι στον Bασιλέα και Θεό μας, διότι πολύ περισσότερες είναι οι ευεργεσίες του σε μας, που του φωνάζουμε Aλληλούια.

—————————————

Φωτοδόχον λαμπάδα, τοις εν σκότει φανείσαν, ορώμεν την αγίαν Παρθένον. Το γαρ άϋλον άπτουσα φώς, οδηγεί προς γνώσιν θεϊκήν άπαντας, αυγή τον νουν φωτίζουσα, κραυγή δε τιμωμένη ταύτα. H Παναγία είναι ο λύχνος που έχει το άυλο φως της θεότητος κι οδηγεί στη γνώση του Θεού τους πάντες, καταυγάζοντας τον νου κι ακούοντας από όλους τα εξής: Χαίρε, ακτίς νοητού ηλίου. Χαίρε, βολίς του αδύτου φέγγους. Χαίρε Μήτηρ που λάμπεις το φως του Xριστού, μας φέρνεις τη λάμψη του αβασίλευτου ηλίου, που είναι ο Yιός και Θεός σου. Χαίρε, αστραπή τας ψυχάς καταλάμπουσα. Χαίρε,, ως βροντή τους εχθρούς καταπλήττουσα. Χαίρε Μαρία είσαι η αστραπή που μονομιάς και πέρα ως πέρα φωτίζεις τις ψυχές. Eίσαι ακόμη η βροντή που καταπλήσσεις τους εχθρούς της πίστεώς μας. Χαίρε, ότι τον πολύφωτον αναβλύζεις φωτισμόν. Χαίρε, ότι τον πολύρρυτον αναβλύζεις ποταμόν. Χαίρε γιατί από σένα ανέτειλε ο Xριστός που είναι το μέγα φως και ο πλούσιος ποταμός που αναβρύζει από σένα. Χαίρε, της κολυμβήθρας ζωγραφούσα τον τύπον. Χαίρε, της αμαρτίας αναιρούσα τον ρύπον. Χαίρε Δέσποινα είσαι η έμψυχη εικόνα της κολυμβήθρας, εκείνη που μας πλένεις από τους ρύπους της αμαρτίας. Χαίρε, λουτήρ εκπλύνων συνείδησιν. Χαίρε, κρατήρ κιρνών αγαλλίασιν. Χαίρε που είσαι τό λουτρό, πού ξεπλένει τη συνείδηση. Eίσαι ο κρουνός που που κερνάς την ευφροσύνη και την αγαλλίαση. Χαίρε, οσμή της Χριστού ευωδίας. Χαίρε, ζωή μυστικής ευωχίας. Χαίρε, Νύμφη ανύμφευτε. Eυωδιάζεις πάναγνη από το άρωμα του Xριστού και μας χορηγείς τη ζωή των μυστικών αιωνίων απολαύσεων. Χάριν δούναι θελήσας, οφλημάτων αρχαίων, ο πάντων, χρεωλύτης ανθρώπων, επεδήμησε δι’ εαυτού, προς τους αποδήμους της αυτού χάριτος. Και σχίσας το χειρόγραφον, ακούει παρά πάντων ούτως. Αλληλούια. O Kύριος ημών Iησούς Xριστός, απέναντι του οποίου όλο το ανθρώπινο γένος ήταν ένοχο, ήλθε να σχίσει το χρεώγραφο της ενοχής μας. Eίχαμε απομακρυνθεί από την χάρη Tου και ήλθε να μας βρει. Kαι τώρα ακούει από όλους Aλληλούια.

—————————————
Ψάλλοντες σου τον τόκον, ανυμνούμεν σε πάντες, ως έμψυχον ναόν Θεοτόκε. εν τη ση γαρ οικήσας γαστρί, ο συνεχών πάντα τη χειρί Κύριος, ηγίασεν, εδόξασεν, εδίδαξε βοάν σοι πάντας. Ψάλλοντας τη θεική γέννηση σε ανυμνούμε Θεοτόκε ως έμψυχο ναό του Θεού. Στα σπλάχνα σου κατοίκησε ο Kύριος που στην παλάμη Tου κρατεί τα σύμπαντα. Σε αγίασε, σε δόξασε και μας διδάσκει να σου φωνάζουμε τα εξής: Χαίρε, σκηνή του Θεού και Λόγου. Χαίρε, αγία αγίων μείζων.Χαίρε Μαρία είσαι η σκηνή που κατοίκησε ο Yιός και Λόγος του Θεού. Eίσαι ανώτερη από τα άγια των αγίων. Χαίρε, κιβωτέ χρυσωθείσα τω Πνεύματι. Χαίρε, θησαυρέ της ζωής αδαπάνητε. Eίσαι η Kιβωτός της Kαινής Διαθήκης, που τη χρύσωσε το ίδιο το Άγιο Πνεύμα. Eίσαι ο θησαυρός ο ανεξάντλητος της ζωής. Χαίρε, τίμιον διάδημα βασιλέων ευσεβών. Χαίρε, καύχημε σεβάσμιον ιερέων ευλαβών. Χαίρε που στολίζεις τη δύναμη των ευσεβών βασιλέων και είσαι το καύχημα των ευλαβών ιερέων. Χαίρε, της Εκκλησίας ο ασάλευτος πύργος. Χαίρε, της βασιλείας το απόρθητον τείχος. Συ είσαι Κόρη το ασάλευτο κάστρο της Eκκλησίας και της ευσεβούς πολιτείας μας το απάτητο τείχος. Χαίρε, δι’ ής εγείρονται τρόπαια. Χαίρε, δι’ ής εχθροί καταπίπτουσι. Mε τις μεσιτείες σου κάνουμε νίκες θαυμαστές και με τις μεσιτείες σου κατατροπώνουμε τους εχθρούς. Χαίρε, χρωτός του εμού θεραπεία. Χαίρε, ψυχής της εμής σωτηρία. Χαίρε, Νύμφη ανύμφευτε. Χαίρε αγνή Μαρία είσαι η γιατριά του σώματός μου και η σωτηρία της ψυχής μου.

Ω πανύμνητε Μήτερ, η τεκούσα των πάντων αγίων αγιώτατον Λόγον (εκ γ’) δεξαμένη την νυν προσφορών, από πάσης ρύσαι συμφοράς άπαντας. Και της μελλούσης λύτρωσαι κολάσεως, τους συμβοώντας. Αλληλούια. Ω Πανύμνητη Mητέρα του Yιού και Λόγου του Θεού, που είναι ο αγιώτατος των αγίων. Δέξου την προσφορά των ύμνων μας και σώσε από κάθε συμφορά κι από την κόλαση όσους σου φωνάζουν Aλληλούια.

''ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΗ ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ & ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ''

'' † ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΓΙΑ Θ. ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΠΡΟΗΓΙΑΣΜΕΝΩΝ ΤΙΜΙΩΝ ΔΩΡΩΝ''

'' ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ''

Εκ  του   Εκκλησιαστικού     συμβουλίου Ι. Ν. Αγ᾿ Νικολάου Ροδιάς ανακοινώνετε  ότι :

Την προσεχή Τετάρτη  18ην τρέχοντος μηνός Μαρτίου  2015 και ώρα  7:00΄ μ. μ. θα τελεστεί Θεία Λειτουργία των προηγιασμένων τιμίων δώρων, στον Ιερό Ναό Αγίου Νικολάου Ροδιάς. Σας προσκαλούμε όπως προσέλθετε και παρακολουθήσετε - συμμετάσχετε στην Θεία Λειτουργία ταύτη.

  Ροδιά  15^ην   Μαρτίου  2015.

 

                               Εκ  του   Εκκλησιαστικού  συμβουλίου  

''† Γ΄ Κυριακή των Νηστειών - της Σταυροπροσκυνήσεως 15.03.2015''

Η άσκηση των αρετών δεν είναι εύκολη υπόθεση. Πέρα από την προσωπική ισχυρή θέληση, είναι απαραίτητη και η αγιαστική δύναμη της Εκκλησίας μας. Έτσι οι άγιοι Πατέρες όρισαν, καταμεσής της αγίας Τεσσαρακοστής να προσκυνείται ο Τίμιος Σταυρός του Κυρίου, για να λαμβάνουμε οι πιστοί από αυτόν χάρη και δύναμη για να συνεχίσουμε με σθένος τον πνευματικό μας αγώνα.

Ο Σταυρός του Χριστού είναι το καύχημα της Εκκλησίας μας και το αήττητο όπλο κατά των δυνάμεων του κακού. Πάνω σε αυτόν συντρίφτηκε το κράτος του διαβόλου και εκμηδενίστηκε η δύναμή του. Από αυτόν πήγασε η απολύτρωση και η αθανασία στο ανθρώπινο γένος. Η Εκκλησία μας ψάλλει θριαμβευτικά: «Κύριε όπλον κατά του διαβόλου τον Σταυρόν Σου ημίν δέδωκας , φρίττει γαρ και τρέμει, μη φέρων καθοράν αυτού την δύναμιν » και «Νυν εμφανιζόμενος ο Σταυρός, δύναμιν παρέχη εν τω μέσω των νηστειών, τοις το θείον σκάμμα, ανύουσι προθύμως ΄ αυτόν μετ ' ευλάβείας , κατασπαζόμεθα ».

Από φονικό και έχθιστο μέσον εκτέλεσης κακούργων μεταβλήθηκε σε μέσον αγιασμού και νοητή ασπίδα προστασίας από τις επιβουλές του Εωσφόρου και των σκοτεινών πεσόντων αγγέλων του. Άλλοι τον παρομοιάζουν με ισχυρό κυματοθραύστη κατά των κλυδωνισμών της ζωής, που προκαλεί το κακό και η αμαρτία. Η σωματική κόπωση της νηστείας και η ψυχική νωχέλεια του πνευματικού αγώνα είναι δυο βασικοί παράγοντες, οι οποίοι μπορούν να αναστείλουν τη νηπτική πορεία του πιστού. Η αγιαστική δύναμη του Σταυρού είναι το αντίδοτο σ' αυτή την κατάσταση.

Ο Σταυρός του Χριστού, εκτός από θείο σύμβολο της Εκκλησίας μας, έχει και ηθική σημασία για τον κάθε πιστό. Όπως ο Κύριος έφερε το δικό Του Σταυρό στο Γολγοθά, φορτωμένος τις ανομίες ολοκλήρου του ανθρωπίνου γένους, έτσι και ο πιστός του Χριστού, φέρει αυτός τον προσωπικό του σταυρό, τον αγώνα για σωτηρία και τελείωση. Ο δρόμος για τη σωτηρία είναι πραγματικός Γολγοθάς και απαιτεί αυταπάρνηση σε όσους τον ανεβαίνουν. Το βεβαίωσε ο Κύριος: « όστις θέλει οπίσω μου ακολουθείν , απαρνησάσθω ευατόν και αράτω τον σταυρόν αυτού και ακολουθήτω μοι » (Μαρκ.8,34). Η αγία περίοδος του Τριωδίου είναι κατ' εξοχήν σταυρική πορεία και νοητή σταύρωση των παθών μας.

Γι' αυτό η αγία μας Εκκλησία αφιέρωσε την Κυριακή αυτή στην προσκύνηση του Τιμίου Σταυρού. Οι πιστοί αντλώντας χάρη από αυτόν, δυναμωμένοι πια και ανανεωμένοι, αντιπαρερχόμαστε τα εμπόδια που στήνει ο πονηρός και βαδίζουμε την ουρανοδρόμο ατραπό με οδηγό τη χαρά και τη λαχτάρα να συναντήσουμε τον αναστάντα Κύριό μας Ιησού Χριστό την αγία και λαμπροφόρο η ημέρα της εγέρσεώς Του.

Πηγή: Ορθόδοξος Συναξαριστής

Το Ευαγγέλιο της Κυριακής 15 Μαρτίου 2015 – Κυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως

πρωτότυπο κείμενο και μετάφραση

῞Οποιος θέλει

νὰ μὲ ἀκολουθήσει,

ἂς ἀπαρνηθεῖ τὸν ἑαυτό του,

ἂς σηκώσει τὸν σταυρό του

κι ἂς μὲ ἀκολουθεῖ.

(Μαρκ. η´ 34 – θ´ 1) 
Εἶπεν ὁ Κύριος· ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἀκολουθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτὸν καὶἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ, καὶἀκολουθείτω μοι. ῞Ος γὰρ ἂν θέλῃ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ σῶσαι, ἀπολέσει αὐτήν· ὃς δ᾿ἂν ἀπολέσῃ τὴν
ἑαυτοῦ ψυχὴν ἕνεκεν ἐμοῦ καὶ τοῦ εὐαγγελίου, οὗτος σώσει αὐτήν. Τί γὰρ ὠφελήσει ἄνθρωπον ἐὰν κερδήσῃ τὸν κόσμον ὅλον, καὶ ζημιωθῇ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ; ῎Η τί δώσει ἄνθρωπος ἀντάλλαγμα τῆς ψυχῆς αὐτοῦ; ῞Ος γὰρ ἐὰν ἐπαισχυνθῇ με καὶ τοὺς ἐμοὺς λόγους ἐν τῇ γενεᾷ ταύτῃ τῇ μοιχαλίδι καὶἁμαρτωλῷ, καὶὁ υἱὸς τοῦἀνθρώπου ἐπαισχυνθήσεται αὐτὸν ὅταν ἔλθῃἐν τῇ δόξῃ τοῦ πατρὸς αὐτοῦ μετὰ τῶν ἀγγέλων τῶν ἁγίων.
Καὶ ἔλεγεν αὐτοῖς· ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι εἰσί τινες τῶν ὧδε ἑστηκότων, οἵτινες οὐ μὴ γεύσωνται θανάτου ἕως ἂν ἴδωσι τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦἐληλυθυῖαν ἐν δυνάμει.

Απόδοση σε απλή γλώσσα

Εἶπε ὁ Κύριος «῞Οποιος θέλει νὰ μὲἀκολουθήσει, ἂς ἀπαρνηθεῖ τὸν ἑαυτό του, ἂς σηκώσει τὸν σταυρό του κι ἂς μὲ ἀκολουθεῖ. Γιατὶὅποιος θέλει νὰ σώσει τὴ ζωή του θὰ τὴ χάσει· ὅποιος ὅμως χάσει τὴ ζωή του ἐξαιτίας μου καὶἐξαιτίας τοῦ εὐαγγελίου, αὐτὸς θὰ τὴ σώσει. Τί θὰὠφεληθεῖὁἄνθρωπος, ἂν κερδίσει ὁλόκληρο τὸν κόσμο ἀλλὰ χάσει τὴ ζωή του; Τί μπορεῖ νὰ δώσει ὁἄνθρωπος ἀντάλλαγμα γιὰ τὴ ζωή του; ῞Οποιος, ζώντας μέσα σ’ αὐτὴ τὴ γενιὰ τὴν ἄπιστη κι ἁμαρτωλή, ντραπεῖ γιὰ μένα καὶ γιὰ τὴ διδασκαλία μου, θὰ ντραπεῖ γι’ αὐτὸν καὶὁ Υἱὸς τοῦ᾿Ανθρώπου, ὅταν ἔρθει μὲὅλη τὴ λαμπρότητα τοῦ Πατέρα του, μαζὶ μὲ τοὺς ἁγίους ἀγγέλους».
Τοὺς ἔλεγε ἀκόμη ὁ᾿Ιησοῦς· «Σᾶς βεβαιώνω πὼς ὑπάρχουν μερικοὶἀνάμεσα σ’ αὐτοὺς ποὺ βρίσκονται ἐδῶ, οἱὁποῖοι δὲν θὰ γευτοῦν τὸν θάνατο, πρὶν δοῦν νὰἔρχεται δυναμικὰἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ».
.
.

Ο Απόστολος της Κυριακής 15 Μαρτίου 2015 – Κυριακή Σταυροπροσκυνήσεως

Κάθε ἀρχιερέας

ποὺ προέρχεται ἀπὸ ἀνθρώπους

ἐγκαθίσταται

γιὰ νὰ ὑπηρετεῖ τὸν Θεὸ

γιὰ χάρη τους

καὶ γιὰ νὰ προσφέρει

δῶρα καὶ θυσίες

γιὰ τὶς ἁμαρτίες τους.

(῾Εβρ. δ´ 14 – ε´ 6) 
Αδελφοί, ἔχοντες ἀρχιερέα μέγαν διεληλυθότα τοὺς οὐρανούς, ᾿Ιησοῦν τὸν υἱὸν τοῦ Θεοῦ, κρατῶμεν τῆς ὁμολογίας. Οὐ γὰρ ἔχομεν ἀρχιερέα μὴ δυνάμενον συμπαθῆσαι ταῖς ἀσθενείαις ἡμῶν, πεπειρασμένον δὲ κατὰ πάντα καθ᾿ ὁμοιότητα χωρὶς ἁμαρτίας. Προσερχώμεθα οὖν μετὰ παρρησίας τῷ θρόνῳ τῆς χάριτος, ἵνα λάβωμεν ἔλεον καὶ χάριν εὕρωμεν εἰς εὔκαιρον βοήθειαν.
Πᾶς γὰρ ἀρχιερεὺς ἐξ ἀνθρώπων λαμβανόμενος ὑπὲρ ἀνθρώπων καθίσταται τὰ πρὸς τὸν Θεόν, ἵνα προσφέρῃ δῶρά τε καὶ θυσίας ὑπὲρ ἁμαρτιῶν, μετριοπαθεῖν δυνάμενος τοῖς ἀγνοοῦσι καὶ πλανωμένοις, ἐπεὶ καὶ αὐτὸς περίκειται ἀσθένειαν· καὶ διὰ ταύτην ὀφείλει, καθὼς περὶ τοῦ λαοῦ, οὕτω καὶ περὶ ἑαυτοῦ προσφέρειν ὑπὲρ ἁμαρτιῶν. Καὶ οὐχ ἑαυτῷ τις λαμβάνει τὴν τιμήν, ἀλλὰ καλούμενος ὑπὸ τοῦ Θεοῦ, καθάπερ καὶ ᾿Ααρών. Οὕτω καὶ ὁ Χριστὸς οὐχ ἑαυτὸν ἐδόξασε γενηθῆναι ἀρχιερέα, ἀλλ᾿ ὁ λαλήσας πρὸς αὐτόν· «Υἱός μου εἶ σύ, ἐγὼ σήμερον γεγέννηκά σε»· καθὼς καὶ ἐν ἑτέρῳ λέγει· «Σὺ ἱερεὺς εἰς τὸν αἰῶνα κατὰ τὴν τάξιν Μελχισεδέκ».

Απόδοση σε απλή γλώσσα

Αδελφοί, ἔχουμε μέγαν ἀρχιερέα, τὸν ᾿Ιησοῦ, τὸν Υἱὸ τοῦ Θεοῦ, ποὺ ἔφτασε ὣς τὸν θρόνο τοῦ Θεοῦ. Δὲν ἔχουμε ἀρχιερέα ποὺ νὰ μὴν μπορεῖ νὰ συμμεριστεῖ τὶς ἀδυναμίες μας. ᾿Αντίθετα, ἔχει δοκιμαστεῖ σὲ ὅλα, ἐπειδὴ ἔγινε ἄνθρωπος σὰν κι ἐμᾶς, χωρὶς ὅμως νὰ ἁμαρτήσει. ῍Ας πλησιάσουμε, λοιπόν, μὲ θάρρος τὸν θρόνο τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ, γιὰ νὰ μᾶς σπλαχνιστεῖ καὶ νὰ μᾶς δωρίσει τὴ χάρη του, τὴν ὥρα ποὺ τὴ χρειαζόμαστε.
Κάθε ἀρχιερέας ποὺ προέρχεται ἀπὸ ἀνθρώπους ἐγκαθίσταται γιὰ νὰ ὑπηρετεῖ τὸν Θεὸ γιὰ χάρη τους καὶ γιὰ νὰ προσφέρει δῶρα καὶ θυσίες γιὰ τὶς ἁμαρτίες τους. Εἶναι σὲ θέση νὰ δείχνει ἀνοχὴ σ’ ὅσους ζοῦν στὴν ἄγνοια καὶ στὴν πλάνη, ἀφοῦ κι ὁ ἴδιος ἔχει ἀνθρώπινες ἀδυναμίες. ᾿Εξαιτίας τους εἶναι ὑποχρεωμένος νὰ προσφέρει, ὅπως γιὰ τὸν λαό, ἔτσι καὶ γιὰ τὸν ἑαυτό του, θυσίες γιὰ τὴ συγχώρηση τῶν ἁμαρτιῶν. ᾿Επίσης, κανένας δὲν παίρνει μόνος του αὐτὴ τὴν τιμή, ἀλλὰ ὅταν τὸν καλέσει ὁ Θεός, ὅπως ἀκριβῶς κάλεσε τὸν ᾿Ααρών. ῎Ετσι κι ὁ Χριστός, δὲν τίμησε ὁ ἴδιος τὸν ἑαυτό του μὲ τὸ ἀξίωμα τοῦ ἀρχιερέα, ἀλλὰ τοῦ τὸ ἔδωσε ἐκεῖνος ποὺ τοῦ εἶπε· ᾿Εσὺ εἶσαι ὁ Υἱός μου, ἐγὼ σήμερα σὲ γέννησα. Σ’ ἕνα ἄλλο σημεῖο ἡ Γραφὴ λέει· ᾿Εσὺ εἶσαι ἱερέας γιὰ πάντα ὅπως ὁ Μελχισεδέκ.

Πηγή  Συνοδοιπορία

''† Γ΄ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΙ '' ΚΑΙ ΜΕ ΑΠΛΗ ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ''

Γ’ ΣΤΑΣΗ 

 Νέαν έδειξε κτίσιν, εμφανίσας ο Κτίστης, ημίν τοις υπ’ αυτού γενομένοις εξ ασπόρου βλαστήσας γαστρός, και φυλάξας ταύτην ώσπερ ην άφθορον, ίνα το θαύμα βλέπομεν, υμνήσωμεν αυτήν βοώντες Ο Χριστός ανέπλασε τον κόσμο μας έδειξε καινούργια κτίση,ο Ίδιος βλάστησε από κοιλία χωρίς σπόρο και διαφύλαξε αυτήν άφθορη και μετά την γεννησή Του.Και βλέπουμε εμείς αυτό το θαύμα,υμνούμε την μητέρα Του φωναζοντάς της. Χαίρε, το άνθος της αφθαρσίας χαίρε, το στέφος της εγκρατείας. Χαίρε παναγία πού’σαι το άνθος που δεν το άγγιξε η φθορά.Χαίρε που είσαι εκείνη που βραβεύθηκες για την αγνότητα και την εγκράτεια. Χαίρε, αναστάσεως τύπον εκλάμπουσα χαίρε, των Αγγέλων τον βίον εμφαίνουσα. Χαίρε που είσαι η λαμπρή προεικόνιση της Θείας Αναστάσεως.διότι όπως βγήκε από σένα στον κόσμο ο Λυτρωτής χωρίς να πάθει τίποτε η παρθενία σου,έτσι βγήκε και από τον τάφο φυλάξας τα σήμαντρα σώα.Χαίρε ακόμη διότι φανερώνεις στη ζωή σου την ζωή των αύλων Αγγέλων. Χαίρε, δένδρον αγλαόκαρπον, εξ ου τρέφονται πιστοί χαίρε, ξύλον ευσκιόφυλλον, υφ, ου σκέπτονται πολλοί. Χαίρε που είσαι δέντρο με καρπό τον Χριστό από τον οποίον τρέφονται οι πιστοί μεταλαμβάνοντας την γλυκύτητά του.Και δέντρο ακόμα με πλατύ φύλλωμα παντοδυνάμου προστασίας που δίνει ίσκιο και σκεπάζει πολλούς. Χαίρε, κυοφορούσα οδηγόν πλανωμένοις χαίρε, απογεννώσα λυτρωτήν αιχμαλώτοις. Χαίρε που κυοφόρησες και γέννησες τον Ιησού που μας οδηγεί από την πλάνη στην αλήθεια και μας ελευθερώνει από τα πάθη που μας είχαν αιχμαλωτίσει. Χαίρε, Κριτού δικαίου δυσώπησις χαίρε, πολλών πταιόντων συγχώρησις. Είσαι εκείνη που κάνεις τον δίκαιο Κριτή, τον Υιό σου, να μας συγχωρεί και να ξεχνά τις αμαρτίες μας. Χαίρε, στολή των γυμνών παρρησίας χαίρε, στοργή πάντα πόθον νικώσα. Χαίρε, Νύμφη ανύμφευτε. Είμαστε γυμνοί από κάθε δικαιολογία κι ελευθεροστομία δεν έχουμε απέναντι του θείου Υιού σου.Αλλά οι μεσιτείες σου που μας ντύνουν με το δικαίωμα να Του μιλάμε,δικαίωμα που δεν το αξίζουμε και το αποκτάμε χάρη σ’ εσένα. Είσαι ακόμα η στοργική εκείνη αγάπη,που κανένα άλλο αίσθημα δεν μπορεί να την ξεπεράσει. Χαίρε, Νύμφη ανύμφευτε. Ξένον τόκον ιδόντες, ξενωθώμεν του κόσμου, τον νουν εις ουρανόν μεταθέντες΄ δια τούτο γαρ ο υψηλός Θεός, επί γης εφάνη ταπεινός άνθρωπος, βουλόμενος ελκύσαι προς το ύψος, τους αυτώ βοώντας Αλληλούια Αφού είδαμε τόσο παράξενη γέννηση,ας αποξενωθούμε από τον κόσμο μεταθέτοντας το νου μας στον ουρανό.Γι’αυτό και ο απρόσιτος θεός έγινε άνθρωπος θέλοντας να μας τραβήξει στα ύψη ενώ θα του φωνάζαμε όλοι αλληλούια. ’Ολον ην εν τοις κάτω, και των άνω ουδόλως, απήν ο απερίγραπτος Λόγος συγκατάβασις γαρ θεϊκή, ου μετάβασις δε τοπική γέγονε, και τόκος εκ Παρθένου θεολήπτου, ακουούσης ταύτα Ο Υιός και λόγος του θεού ήταν ολόκληρος πάνω στη γη και συγχρόνως δεν απουσίαζε από τον ουρανό.Διότι επρόκειτο για συγκατάβαση θεική,και όχι για τοπικό περιορισμό της θεότητας.κι η παρθένος Μαρία δέχθηκε μέσα της τον θεό και Τον γέννησε,ακούοντας από εμάς τα εξής. Χαίρε, Θεού αχωρήτου χώρα χαίρε, σεπτού μυστηρίου θύρα. Χαίρε Μαρία γιατί είσαι ο τόπος που χώρεσε τον αχώρητο θεό.Είσαι η θύρα από την οποία οι λογισμοί μας περνούν για να εισέλθουν στο σεπτό μυστήριο της θείας σαρκώσεως. Χαίρε, των απίστων αμφίβολον άκουσμα χαίρε των πιστών αναμφίβολον καύχημα. Οι άπιστοι σε ακούνε και πέφτουν σε αμφιβολίες αλλά για μας είσαι το καύχημα και η βεβαιότης μας. Χαίρε, όχημα πανάγιον του επί των Χερουβείμ χαίρε, οίκημα πανάριστον του επί των Σεραφείμ. Χαίρε γιατί είσαι ο θρόνος και το πύρινο άρμα όπου στέκεται Εκείνος ο οποίος στέκεται πάνω στα Χερουβείμ και τα Σεραφείμ Χαίρε, η ταναντία εις ταυτό αγαγούσα χαίρε, δι’ η παρθενίαν και λοχείαν ζευγνούσα. Χαίρε γιατί ένωσες δυο αντίθετα πράγματα.Έκαμες ζευγάρι αξεχώρητο, την παρθενία και την μητρότητα. Χαίρε, δι ης ελύθη παράβασις. Χαίρε, δι ην ηνοίχθη παράδεισος. Χαίρε διότι με σένα λύθηκε η ενοχή της Εύας και ανοίχθησαν πάλι οι πόρτες του παραδείσου. Χαίρε, η κλείς της Χριστού βασιλείας χαίρε, ελπίς αγαθών αιωνίων. Χαίρε, Νύμφη ανύμφευτε. Χαίρε γιατί είσαι το κλειδί που ανοίγει για μας τη βασιλεία του Χριστού.Είσαι η ελπίδα των αιωνίων αγαθών. Χαίρε, Νύμφη ανύμφευτε. ——————————————————— Πάσα φύσιν Αγγέλων, κατεπλάγη το μέγα, της σης ενανθρωπήσεως έργον΄ τον απρόσιτον γαρ ως Θεόν, εθεώρει πάσι προσιτόν άνθρωπον, ημίν μεν συνδιάγοντα, ακούοντα δε παρά πάντων ούτως Αλληλούια. Όλες οι τάξεις των αγγέλων έπεσαν σε μεγάλη έκπληξη μπροστά στο μεγάλο έργο της θείας ενανθρωπήσεως.Διότι έβλεπαν τον θεό που είναι απρόσιτος να γίνεται άνθρωπος και έτσι να είναι προσιτός σε όλους και να μας συναναστρέφεται,ενώ απ’όλους να ακούει Αλληλούια. ————————————- Ρήτορας πολυφθόγγους, ως ιχθύας αφώνους, ορώμεν επί σοι Θεοτόκε απορούσι γαρ λέγειν το πως, και παρθένος μένεις και τεκείν ίσχυσας ημείς δε το μυστήριον θαυμάζοντες, πιστώς βοώμεν Ρήτορες που έχουν χειμαρρώδη γλώσσα τους βλέπουμε μπροστά σου πιο αφώνους και από ψάρια.Διότι τα χάνουνκαι δεν ξέρουν πώς να εξηγήσουν το ότι και γέννησες και μένεις παρθένος.Κι εμείς θαυμάζονταςτο μυστήριο φωνάζουμε με πίστη. Χαίρε, σοφίας Θεού δοχείον χαίρε, προνοίας αυτού ταμείον. Χαίρε γιατί είσαι εκείνη πάνω στην οποία λάμπει όλη η σοφία του θεού.Εκείνη στην οποίαν θησαυρίσθησαν όλα τα θαύματα της θείας προνοίας. Χαίρε, φιλοσόφους ασόφους δεικνύουσα χαίρε τεχνολόγους αλόγους ελέγχουσα. Τους απίστους φιλοσόφους τους αποδεικνύεις ασόφους.και τους τεχνίτες του λόγου,που επίσης δεν πιστεύουν,τους φανερώνεις άμυαλους. Χαίρε, ότι εμωράνθησαν οι δεινοί συζητηταί χαίρε, ότι εμαράνθησαν οι των μύθων ποιηταί. Χαίρε που μπροστά σου φαίνονται μωροί οι ικανότατοι συζητητές της φιλοσοφίας.Και μπροστά στην αλήθειά σου μαράθηκαν και ξεχάστηκαν οι μυθογράφοι ποιητές της αρχαιότητας. Χαίρε, των Αθηναίων τας πλοκάς διασπώσα χαίρε, των αλιέων τας σαγήνας πληρούσα. Οι αρχαίοι Αθηναίοι που είχαν μεγάλη επίδοση στο να υφαίνουν δίχτυα του λόγου,όπου πιάνονταν οι άνθρωποιτα είδανε από σένα να σχίζονται και να σπάζουν.Διότι συ είσαι η μητέρα της μόνης Αληθείας,δηλαδή του Χριστού.Και αντιθέτως συ είσαι που γεμίζεις με ψυχές νεοφωτίστων τα δίχτυα των αποστόλων. Χαίρε, βυθού αγνοίας εξέλκουσα χαίρε, πολλούς εν γνώσει φωτίζουσα. Χαίρε γιατί τραβάς και ανασύρεις από τον βυθό της αγνοίας τις ψυχές.Και φωτίζεις ακόμα πολλούς στην αληθινή σοφία και γνώση. Χαίρε, ολκάς των θελόντων σωθήναι χαίρε, λιμήν των του βίου πλωτήρων. Χαίρε, Νύμφη ανύμφευτε. Χαίρε που είσαι το πλοίο όπου ανεβαίνουν όσοι θέλουν να σωθούν.Είσαι το λιμάνι όπου καταφεύγουν όσοι θαλασσομαχούν στο πέλαγος των βιοτικών φροντίδων.

——————————————-

Σώσαι θέλων τον κόσμον, ο των όλων κοσμήτωρ, προς τούτον αυτεπάγγελτος ήλθε και ποιμήν υπάρχων ως Θεός, δι’ ημάς εφάνη καθ’ ημάς άνθρωπος ομοίω γαρ το όμοιον καλέσας, ως Θεός ακούει Αλληλούια. Θέλοντας να σώσει τον κόσμο Εκείνος που έφτιαξε κι εστόλισε όλα αυτά που βλέπουμε στον κόσμο, ήλθε μέσα στον κόσμο με τη θέλησή Του.Και ενώ ήταν ο ποιμένας μας και ο θεός μας παρουσιάστηκε για χάρη μας ανάμεσά μας ως άνθρωπος.Για να καλέσει όμοιος τον όμοιο,ακούοντας ως θεός Αλληλούια.

''† Β' Κυριακὴ τῶν Νηστειῶν Ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ ''

Ο θείος αυτός πατέρας, καταγόταν από την Ασία και ανετράφη από παιδί στην βασιλική αυλή της Κωνσταντινούπολης. Τελείωσε τις σπουδές του στη φιλοσοφία, ρητορική και φυσική. Στη λογική, κατά την αποφοιτήριο διάλεξή του ενώπιον του αυτοκράτορα και των αξιωματούχων, ο πρύτανης του πανεπιστημίου ανεφώνησε με θαυμασμό ότι αν ήταν παρών και ο ίδιος Aριστοτέλης θα τον επαινούσε.

Μετά τις σπουδές του όμως, απέρριψε τη προσφορά υψηλών αξιωμάτων του αυτοκράτορα, εγκατέλειψε τα βασίλεια και από είκοσι χρονών ασκήτευσε στο Άγιον Όρος. Πρώτα στην Λαύρα του Βατοπεδίου κατόπιν στη Λαύρα του Αθανασίου καθώς και στην ερημική τοποθεσία Γλωσσία, σημερινή Προβάτα. Αναχώρησε από το Όρος για τα Ιεροσόλυμα, αλλά στην Θεσσαλονίκη είδε σε όραμα τον Άγιο Δημήτριο που του απαίτησε να μείνει και να μονάσει εκεί κοντά. Μόνασε τότε στη Βέροια και τριάντα χρονών έγινε ιερέας. Εκεί πλήθη μοναχών και λαϊκών προσέτρεχαν να τον συμβουλευθούν. Μετά πέντε χρόνια και λόγω εισβολής των Σέρβων επέστρεψε στον Άθωνα σε κοντινό κελί της Μεγίστης Λαύρας, όπου έφθασε σε μεγάλα ύψη φωτισμού και εκεί σε όραμα έλαβε εντολή να ασχοληθεί με δογματικά θέματα. Κατόπιν λόγω της φήμης του αναγκάσθηκε να γίνει ηγούμενος για ένα χρόνο στη μονή Εσφιγμένου. Αργότερα έγινε και αρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης για δώδεκα χρόνια, αλλά μόνο στα μισά παρέμεινε λόγω περιπετειών, από τη δράση του, μέχρι και φυλακής.

Παραστάθηκε στις συγκροτηθείσες συνόδους του 1341 και 1347 και πολέμησε τις κακοδοξίες των δυτικόφρονων Βαρλαάμ και Ακινδύνου.
Έγραψε πολλά θεολογικά συγγράμματα ιδιαίτερα δογματικά για να καταπολεμήσει τους αιρετικούς, όπως περί του Αγίου Πνεύματος, καθώς και επιστολές στους αντιησυχαστές, επίσης διάφορα ομολογιακά κείμενα. Είναι ο θεολόγος της χάριτος, του ακτίστου φωτός.

Μετά στασιμότητα πολλών αιώνων ο Γρηγόριος πέτυχε να ανανεώσει την θεολογική ορολογία και να δώσει νέες κατευθύνσεις στη θεολογική σκέψη. Ξεκίνησε από προσωπικές εμπειρίες και απέδειξε ότι το έργο της θεολογίας είναι ασύγκριτα ανώτερο από της φιλοσοφίας και επιστήμης. Αξιολογεί την έξω σοφία ως περιορισμένη, αναφέροντας δύο γνώσεις, την θεία και την ανθρώπινη και δύο Θεϊκά δώρα, τα φυσικά για όλους και τα υπερφυσικά ή πνευματικά που δίδονται όποτε θέλει ο Θεός και μόνο στους καθαρούς και αγίους, στους τελείους. Η θεολογία ολοκληρώνεται δια της θεοπτίας.

Οι αντίπαλοι του Παλαμά πίστευαν στο χωρίο του Ιωάννου ότι «τον Θεόν ουδείς εώρακε πώποτε» και κατηγορούσαν τους μοναχούς που είχαν θεοπτία, ως ομφαλοσκόπους. Ο Γρηγόριος αντέτεινε ότι ο Κύριος είπε: «οι καθαροί στην καρδία τον Θεόν όψονται» (Ματθ. 5,8). Θεμελιώδης προσφορά του Γρηγορίου στην θεολογία είναι η διάκριση στην ουσία και ενέργεια του Θεού. Η ύπαρξη του Θεού συνίσταται σε δύο. Στην ουσία Του, η οποία είναι άκτιστη, ακατάληπτη και αυθύπαρκτη και ονομάζεται κυριολεκτικά θεότης (εδώ αναφέρεται το ουδείς εώρακε) και στις ενέργειές Του, οι λεγόμενες ιδιότητες ή προσόντα που είναι μεν άκτιστες, αλλά καταληπτές. Άλλο λοιπόν η θεότης και άλλο η βασιλεία, η αγιότης κ.λ.π.
Ο άνθρωπος είναι μίγμα δύο διαφόρων κόσμων και συγκεφαλαιώνει όλη την κτίση. Ακολουθώντας την Πατερική γραμμή σε σύγκριση με τη πλατωνική και βαρλααμική ανθρωπολογία, θεωρεί ότι το σώμα του ανθρώπου δεν είναι πονηρό, αλλά αποτελεί κατοικία του νου, αφού μάλιστα καθίσταται και του Θεού κατοικία, έτσι μαζί με τη ψυχή καθιστά τον άνθρωπο ενιαίο και αδιάσπαστο σύνολο. Η αναγέννηση του ανθρώπου γίνεται με το βάπτισμα και η ανακαίνιση με την θεία Ευχαριστία. Είναι τα δύο θεμελιώδη μυστήρια, της θείας οικονομίας.
Το ουσιωδέστερο στοιχείο της διδασκαλίας του αγίου Γρηγορίου Παλαμά συνίσταται στην ανύψωση του ανθρώπου υπεράνω αυτού του κόσμου. Η εμπειρία της θεώσεως είναι δυνατή από εδώ με την παράδοξο σύνδεση του ιστορικού με του υπεριστορικού. Το φως που είδαν οι μαθητές του Χριστού στο Θαβώρ, το φως που βλέπουν οι καθαροί ησυχαστές σήμερα και η υπόστασις των αγαθών του μέλλοντος αιώνος αποτελούν τις τρείς φάσεις ενός και του αυτού πνευματικού γεγονότος, σε μια υπερχρόνια πραγματικότητα.
Προβάλλει λοιπόν η Εκκλησία την μνήμη του στη δεύτερη Κυριακή, ως συνέχεια, τρόπον τινά και επέκταση της πρώτης Κυριακής, της Ορθοδοξίας. Η μνήμη του αγίου Γρηγορίου Παλαμά είναι ένα είδος δευτέρας «Κυριακής της Ορθοδοξίας»
Κοιμήθηκε σε ηλικία 63 χρονών στις 14 Νοεμβρίου από ασθένεια και αγιοποιήθηκε σύντομα. Το ιερό του λείψανο σώζεται σήμερα στη μητρόπολη της Θεσσαλονίκης.

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος πλ. δ’.Ὀρθοδοξίας ὁ Φωστήρ, Ἐκκλησίας τὸ στήριγμα καὶ διδάσκαλε, τῶν Μοναστῶν ἡ καλλονή, τῶν Θεολόγων ὑπέρμαχος ἀπροσμάχητος, Γρηγόριε Θευματουργέ, Θεσσαλονίκης τὸ καύχημα, κῆρυξ τῆς χάριτος, ἱκέτευε διὰ παντός, σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Κοντάκιον. Ἦχος πλ. δ’. Τῇ ὑπερμάχω.

Τὸ τῆς σοφίας ἱερὸν καὶ θεῖον ὄργανον

Θεολογίας τὴν λαμπρὰν συμφώνως σάλπιγγα

Ἀνυμνοῦμέν σε Γρηγόριε θεορρῆμον·

Ἀλλ’ ὡς νοῦς Νοΐ τῷ πρώτῳ παριστάμενος

Πρὸς αὐτὸν τὸν νοῦν ἡμῶν Πάτερ ὁδήγησον,Ἵνα κράζωμεν, χαῖρε κῆρυξ τῆς χάριτος.

Μεγαλυνάριον.Χαίροις Ἐκκλησίας θεῖος φωστήρ, καὶ Θεσσαλονίκης ποιμενάρχης ὁ εὐκλεής· χαίροις τοῦ ἀκτίστου, φωτὸς πάνσοφον στόμα, Γρηγόριε παμμάκαρ, πιστῶν ἑδραίωμα.

Ο Απόστολος και το Ευαγγέλιο της Κυριακής 8 Μαρτίου 2015 – Κυριακή Β´ Νηστειών, του αγίου Γρηγορίου του Παλαμά

πρωτότυπο κείμενο και μετάφραση

η θεραπεία του παραλυτικού της Καπερναούμ και μνήμη του αγίου Γρηγορίου του Παλαμά

᾿Εκεῖνος σηκώθηκε ἀμέσως,

πῆρε τὸ κρεβάτι του

καὶ μπροστὰ σ’ ὅλους βγῆκε ἔξω,

ἔτσι ποὺ ὅλοι θαύμαζαν

καὶ δόξαζαν τὸν Θεό.

(Μαρκ. β´ 1-12)

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, εἰσῆλθεν ὁ ᾿Ιησοῦς εἰς Καπερναοὺμ, καὶ ἠκούσθη ὅτι εἰς οἶκόν ἐστι. Καὶ εὐθέως συνήχθησαν πολλοί, ὥστε μηκέτι χωρεῖν μηδὲ τὰ πρὸς τὴν θύραν· καὶ ἐλάλει αὐτοῖς τὸν λόγον. Καὶ ἔρχονται πρὸς αὐτὸν, παραλυτικὸν φέροντες, αἰρόμενον ὑπὸ τεσσάρων· Καὶ μὴ δυνάμενοι προσεγγίσαι αὐτῷ διὰ τὸν ὄχλον, ἀπεστέγασαν τὴν στέγην ὅπου ἦν, καὶ ἐξορύξαντες χαλῶσι τὸν κράβαττον, ἐφ᾿ ᾧ ὁ παραλυτικὸς κατέκειτο. ᾿Ιδὼν δὲ ὁ ᾿Ιησοῦς τὴν πίστιν αὐτῶν λέγει τῷ παραλυτικῷ· τέκνον, ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου. ῏Ησαν δέ τινες τῶν γραμματέων ἐκεῖ καθήμενοι καὶ διαλογιζόμενοι ἐν ταῖς καρδίαις αὐτῶν· τί οὗτος οὕτω λαλεῖ βλασφημίας; Τίς δύναται ἀφιέναι ἁμαρτίας εἰ μὴ εἷς ὁ Θεός;

Καὶ εὐθέως ἐπιγνοὺς ὁ ᾿Ιησοῦς τῷ πνεύματι αὐτοῦ ὅτι οὕτως αὐτοὶ διαλογίζονται ἐν ἑαυτοῖς, εἶπεν αὐτοῖς· τί ταῦτα διαλογίζεσθε ἐν ταῖς καρδίαις ὑμῶν; Τί ἐστιν εὐκοπώτερον, εἰπεῖν τῷ παραλυτικῷ, ἀφέωνταί σου αἱ ἁμαρτίαι, ἢ εἰπεῖν, ἔγειρε καὶ ἆρον τὸν κράβαττόν σου καὶ περιπάτει; ῞Ινα δὲ εἰδῆτε ὅτι ἐξουσίαν ἔχει ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἀφιέναι ἐπὶ τῆς γῆς ἁμαρτίας — λέγει τῷ παραλυτικῷ· σοὶ λέγω, ἔγειρε καὶ ἆρον τὸν κράβαττόν σου καὶ ὕπαγε εἰς τὸν οἶκόν σου. Καὶ ἠγέρθη εὐθέως, καὶ ἄρας τὸν κράβαττον ἐξῆλθεν ἐναντίον πάντων, ὥστε ἐξίστασθαι πάντας καὶ δοξάζειν τὸν Θεὸν λέγοντας ὅτι οὐδέποτε οὕτως εἴδομεν.

Απόδοση σε απλή γλώσσα

Τόν καιρό ἐκεῖνο, μπῆκε πάλι ὁ ᾿Ιησοῦς στὴν Καπερναοὺμ καὶ διαδόθηκε ὅτι βρίσκεται σὲ κάποιο σπίτι. ᾿Αμέσως συγκεντρώθηκαν πολλοί, ὥστε δὲν ὑπῆρχε χῶρος οὔτε κι ἔξω ἀπὸ τὴν πόρτα· καὶ τοὺς κήρυττε τὸ μήνυμά του. ῎Ερχονται τότε μερικοὶ πρὸς αὐτόν, φέρνοντας ἕναν παράλυτο, ποὺ τὸν βάσταζαν τέσσερα ἄτομα. Κι ἐπειδὴ δὲν μποροῦσαν νὰ τὸν φέρουν κοντὰ στὸν ᾿Ιησοῦ ἐξαιτίας τοῦ πλήθους, ἔβγαλαν τὴ στέγη πάνω ἀπὸ κεῖ ποὺ ἦταν ὁ ᾿Ιησοῦς, ἔκαναν ἕνα ἄνοιγμα καὶ κατέβασαν τὸ κρεβάτι, πάνω στὸ ὁποῖο ἦταν ξαπλωμένος ὁ παράλυτος. ῞Οταν εἶδε ὁ ᾿Ιησοῦς τὴν πίστη τους, εἶπε στὸν παράλυτο· «Παιδί μου, σοῦ συγχωροῦνται οἱ ἁμαρτίες». Κάθονταν ὅμως ἐκεῖ μερικοὶ γραμματεῖς καὶ συλλογίζονταν μέσα τους· «Μὰ πῶς μιλάει αὐτὸς ἔτσι, προσβάλλοντας τὸν Θεό; Ποιός μπορεῖ νὰ συγχωρεῖ ἁμαρτίες; Μόνον ἕνας, ὁ Θεός».

᾿Αμέσως κατάλαβε ὁ ᾿Ιησοῦς ὅτι αὐτὰ σκέφτονται καὶ τοὺς λέει· «Γιατί κάνετε αὐτὲς τὶς σκέψεις στὸ μυαλό σας; Τί εἶναι εὐκολότερο νὰ πῶ στὸν παράλυτο· “σοῦ συγχωροῦνται οἱ ἁμαρτίες” ἢ νὰ τοῦ πῶ, “σήκω, πάρε τὸ κρεβάτι σου καὶ περπάτα”; Γιὰ νὰ μάθετε λοιπὸν ὅτι ὁ *Υἱὸς τοῦ ᾿Ανθρώπου ἔχει τὴν ἐξουσία νὰ συγχωρεῖ πάνω στὴ γῆ ἁμαρτίες» -λέει στὸν παράλυτο· «Σ’ ἐσένα τὸ λέω, σήκω, πάρε τὸ κρεβάτι σου καὶ πήγαινε στὸ σπίτι σου». ᾿Εκεῖνος σηκώθηκε ἀμέσως, πῆρε τὸ κρεβάτι του καὶ μπροστὰ σ’ ὅλους βγῆκε ἔξω, ἔτσι ποὺ ὅλοι θαύμαζαν καὶ δόξαζαν τὸν Θεό· «Τέτοια πράγματα», ἔλεγαν, «ποτὲ μέχρι τώρα δὲν ἔχουμε δεῖ!»

πηγή: Συνοδοιπορία

.

ΧΡΙΣΤΟΣ, Η ΑΡΧΗ ΚΑΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 8 ΜΑΡΤΙΟΥ 2015

Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ: Ἑβρ. α΄ 10 – β΄ 3

Kατ᾿ ἀρχὰς σύ, Κύριε, τὴν γῆν ἐθεμελίωσας, καὶ ἔργα τῶν χειρῶν σού εἰσιν οἱ οὐρανοί· αὐτοὶ ἀπολοῦνται, σὺ δὲ διαμένεις· καὶ πάντες ὡς ἱμάτιον πα­λαιωθήσονται, καὶ ὡσεὶ περιβόλαιον ἑλίξεις αὐτούς, καὶ ἀλλαγήσονται· σὺ δὲ ὁ αὐτὸς εἶ, καὶ τὰ ἔτη σου οὐκ ἐκλείψουσι. πρὸς τίνα δὲ τῶν ἀγγέλων εἴρηκέ ποτε· κάθου ἐκ δεξιῶν μου ἕως ἂν θῶ τοὺς ἐχθρούς σου ὑποπόδιον τῶν ποδῶν σου; οὐχὶ πάντες εἰσὶ λειτουργικὰ πνεύματα εἰς διακονίαν ἀπο­στελλόμενα διὰ τοὺς μέλλοντας κληρονομεῖν σωτηρίαν; Διὰ τοῦτο δεῖ περισσοτέρως ἡμᾶς προσέχειν τοῖς ἀκουσθεῖσι, μή ποτε παραρρυῶμεν. εἰ γὰρ ὁ δι᾿ ἀγγέλων λαληθεὶς λόγος ἐγένετο βέβαιος, καὶ πᾶσα παράβασις καὶ πα­ρακοὴ ἔλαβεν ἔνδικον μισθαποδοσίαν, πῶς ἡμεῖς ἐκφευξόμεθα τηλικαύτης ἀμελήσαντες σωτηρίας; ἥτις ἀρχὴν λαβοῦσα λαλεῖσθαι διὰ τοῦ Κυρίου, ὑπὸ τῶν ἀκουσάντων εἰς ἡμᾶς ἐβεβαιώθη.

1. ΑΠΟ ΤΑ ΠΡΟΣΚΑΙΡΑ ΣΤΑ ΑΙΩΝΙΑ

Στὸ ἀποστολικὸ Ἀνάγνωσμα τῆς Β΄ Κυ­­­­ριακῆς τῶν Νηστειῶν ὁ ἀπόστολος Παῦλος διατυπώνει ἐπιγραμματικὰ ἕνα μεγάλο μυστήριο τῆς πίστεώς μας: ὅτι ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστὸς δὲν εἶναι μό­­νο ἄνθρωπος, ἀλλὰ εἶναι καὶ ὁ προαιώνιος καὶ ἀναλλοίωτος Θεός. Καὶ τεκμηριώνει τὴ μεγάλη αὐτὴ δογματικὴ ἀλήθεια ἀναφέροντας ἕνα χωρίο τῆς Παλαιᾶς Δι­αθήκης ποὺ ἀπευθύνεται στὸν Υἱὸ τοῦ Θεοῦ καὶ λέει: Ἐσύ, Κύριε, στὴν ἀρχὴ τῆς δημιουργίας θεμελίωσες τὴ γῆ στὸ οὐ­­ρά­νιο στερέωμα, καὶ «ἔργα τῶν χειρῶν σού εἰσιν οἱ οὐρανοί· αὐτοὶ ἀπολοῦνται, σὺ δὲ διαμένεις». Αὐτοὶ θὰ ἐξαφανιστοῦν καὶ τὸ σχῆμα τους θὰ ἀλλάξει. Ἐσὺ ὅμως παραμένεις ἀμετάβλητος. Ὅλος ὁ κόσμος­ σὰν ἔνδυμα θὰ παλιώσει. Κι Ἐσὺ θὰ τὸν περιτυλίξεις σὰν ροῦχο καὶ θὰ γίνει καινούρ­γιος. Ἐσὺ ὅμως εἶσαι πάντοτε ὁ ἴ­­­­­­διος καὶ τὰ ἔτη σου θὰ εἶναι ἀτελείωτα. Στὴ ­συνέχεια ὁ ἀπόστολος Παῦλος ἐξηγεῖ ὅτι ὁ Κύριός μας εἶναι ἀσυγκρίτως ἀνώ­τερος ἀπὸ τοὺς ἀγγέλους, θέτοντας τὸ ἑξῆς ἐ­­­ρώτημα: Σὲ ποιὸν ἀπὸ τοὺς ἀγγέλους ἔ­χει πεῖ ποτὲ ὁ Θεὸς Πατήρ: Κάθισε στὰ δε­­ξιά μου, μέχρι νὰ ὑποτάξω τοὺς ἐ­­­χθρούς σου καὶ νὰ τοὺς βάλω κάτω ἀπὸ τὰ πόδια σου; Σὲ κανένα. Μόνο στὸν Υἱό του τὸ εἶπε.
Διότι ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς εἶναι ὁ προαιώνιος Υἱὸς τοῦ Θεοῦ. Εἶναι ὁ δημιουργὸς τῆς κτίσεως. Αὐτὸς δημιούργησε τὸν οὐ­ρανὸ καὶ τὴ γῆ καὶ ὅλη τὴν οἰκουμένη. Ὅλα μέσα στὴν κτίση φθείρονται, γηράσκουν καὶ χάνονται. Τὸ σύμπαν ὁλόκλη­ρο εἶναι ὑπόδουλο στὴ φθορὰ καὶ ὁδη­γεῖ­ται πρὸς τὸ τέλος του. Ἀλλὰ καὶ ἡ ἱ­­­­­στο­ρία τῶν ἀνθρώπων διαρκῶς μεταβάλ­λεται. Βασιλεῖες καὶ αὐτοκρατορίες ἐμφανί­ζον­ται, ἀκμάζουν, παρακμάζουν καὶ τελικὰ ἐξαφανίζονται. Ὅλα κάποτε τελειώνουν. Καὶ οἱ ἐγκόσμιες ἐπιτυχίες σβήνουν. Οἱ γε­νιὲς διαδέχονται ἡ μία τὴν ἄλλη. Κι ἐ­­­μεῖς ὁλοένα ἀλλάζουμε. Στὸν κόσμο αὐτὸ ὅλοι εἴμαστε προσωρινοί. Ἤμασταν παιδιά, μεγαλώσαμε, θὰ γεράσουμε, θὰ φύγουμε. Ἡ ζωή μας κλίνει πρὸς τὴ δύση της. Θὰ πεθάνουμε καὶ τὸ σῶμα μας θὰ διαλυθεῖ στὸν τάφο. Ἀλλὰ μετὰ ἀπὸ τὸν μακρὺ αὐτὸν ὕπνο θὰ ἀναστηθοῦμε καὶ θὰ εἰσέλθουμε στὴν αἰώνια ζωή.
Ἂς μὴν ἀφήνουμε λοιπὸν τὴν καρδιά μας νὰ προσκολλᾶται στὰ ἐπίγεια καὶ φθαρτά, ποὺ φεύγουν καὶ χάνονται. Ἀλλὰ νὰ ζοῦμε μὲ τὸν πόθο καὶ τὴν ἀγάπη γιὰ τὸν ἀσυγκρίτως ἀνώτερο ἐκεῖνο κόσμο ποὺ θὰ ἀνατείλει, τὸν αἰώνιο καὶ ἄφθαρτο καὶ ἀληθινό. Νὰ ποθοῦμε τὸν οὐρανὸ καὶ τὴ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Ἐκεῖ νὰ στρέφουμε τὴ σκέψη μας καὶ τὴ ζωή μας. Ἐκεῖ νὰ εἶναι τὰ ὄνειρά μας καὶ οἱ προσδοκίες μας. Καὶ νὰ εἴμαστε πάντοτε ἄγρυπνοι γιὰ νὰ τὴν κατακτήσουμε.

2. ΝΑ ΠΡΟΣΕΧΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΤΟΥ

Ὁ ἀπόστολος Παῦλος στὴ συνέχεια μᾶς θέτει ἐνώπιον τῶν εὐθυνῶν μας. Ἀφοῦ λοιπόν, λέει, ὁ Κύριός μας εἶναι ὁ προαιώνιος Θεός, «διά τοῦτο δεῖ περισσοτέρως ἡμᾶς προσέχειν τοῖς ἀκουσθεῖσι». Πρέπει περισσότερο νὰ προσέχουμε σ’ αὐτὰ ποὺ ἀκούσαμε καὶ εἶναι λόγοι τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ. Διότι ἐὰν δὲν προσέξουμε, διατρέχουμε τὸν κίνδυνο­ νὰ παρασυρθοῦμε καὶ νὰ πέσουμε­ ἔ­­­ξω. Καὶ ἀλίμονό μας, ἂν μᾶς συμβεῖ αὐ­­τό. Δι­ότι, ἂν ὁ νόμος ποὺ ἔδωσε ὁ Θε­­­ὸς στὸν Μω­υσῆ διὰ μέσου ἀγγέλων, ἀ­­­­­πο­δεί­­χθηκε βέβαιος, καὶ κάθε παράβασή­ του τιμωρήθη­­­κε δίκαια, πῶς ἐμεῖς θὰ ξε­φύ­γουμε τὴν τιμωρία, ἐὰν ἀμελήσουμε μία τόσο σπουδαία σωτηρία; Ἡ σωτη­­ρία αὐ­τὴ ἀφοῦ ἄρ­χισε νὰ κηρύττεται ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν Κύριο, μᾶς παραδόθηκε ἀπὸ τοὺς Ἀποστό­λους, ποὺ τὴν ἄκουσαν ἀ­­­πευθείας ἀπὸ τὸν Κύριο.

Στὸ ἱερὸ αὐτὸ κείμενο ὁ ἀπόστολος Παῦλος μᾶς προειδοποιεῖ ὅτι κινδυνεύουμε νὰ χάσουμε τὴ σωτηρία μας, ἐὰν δὲν δείξουμε τὴν ἀνάλογη προσοχὴ στὶς θεῖες ἀλήθειες ποὺ μᾶς ἀποκάλυψε ὁ Κύριος. Κινδυνεύουμε νὰ τὶς συνηθίσουμε καὶ σιγά-σιγὰ νὰ χάσουμε τὸ δρόμο μας. Καὶ τότε θὰ εἴμαστε ἀναπολόγητοι τὴν ἡμέρα τῆς Κρίσεως. Διότι δὲν μποροῦμε νὰ παίζουμε μὲ τὸ νόμο τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ τὸν περιφρονοῦμε.

Γι’ αὐτὸ ὁ θεῖος Ἀπόστολος μᾶς ζητᾶ νὰ δείξουμε σοβαρότητα καὶ ὑπευθυνότη­τα ἀπέναντι στὸ νόμο τοῦ Θεοῦ. Νὰ τὸν ἀκοῦμε μὲ προσοχὴ καὶ ἐνδιαφέρον. Πό­σες φορὲς ἀκοῦμε στὴν ἐκκλησία τὸ ἱε­ρὸ Εὐαγγέλιο ἢ κάποιο κήρυγμα; Πόσες φο­­ρὲς διαβάζουμε στὸ σπίτι μας τὴν Ἁγία Γραφὴ ἢ κάποιο πνευματικὸ βιβλίο! Κάθε φορὰ λοιπὸν ποὺ ἀκοῦμε τὸν θεῖο λόγο, νὰ κατανοοῦμε ὅτι εἶναι μεγίστης σπουδαιότητος. Καὶ γι’ αὐτὸ νὰ τὸν ἀκοῦμε μὲ πίστη καὶ φόβο Θεοῦ. Νὰ τὸν μελετοῦμε συχνὰ καὶ μὲ προσοχή, συγκρατώντας τὰ θεῖα νοήματα στὴ μνήμη μας καὶ στὶς καρδιές μας. Κι ἔτσι νὰ εὐθυγραμμίζουμε τὴ ζωή μας μὲ τὸ θεῖο νόμο. Γιὰ νὰ μὴ χάσουμε τὴν ψυχή μας, ἀλλὰ νὰ κερδίσουμε τὴ σωτηρία μας καὶ νὰ ἀξιωθοῦμε νὰ ζήσουμε κι ἐμεῖς μαζὶ μὲ τὸν Κύριο στὴ Βασιλεία του αἰωνίως.

  

πηγή: ο Σωτήρ